Lecce czyli barokowa perła na południu Włoch – co warto zobaczyć i co trzeba wiedzieć o tym mieście?

38,6 tysięcy

Położone na półwyspie Salentyńskim Lecce nazywane jest przez Włochów „barokową perłą południa”. O Lecce mówi się także, że to Firenze del sud czyli „Florencja południa”, chociaż to określenie jest używane być może nieco na wyrost. Jednak Lecce to w rzeczywistości jedno z najładniejszych miast na południe od Rzymu. Historyczne centrum zachwyca barokowymi kościołami, pałacami i klasztorami. Wbrew stereotypom dotyczącym południa Włoch, ulice w mieście są czyste i uporządkowane, a fasady budynków zadbane. Nawet z pozoru zwykłe kamienice i wille na swoich elewacjach skrywają architektoniczne detale, którym towarzyszą duże balkony lub tarasy oraz bogato zdobione ogrodzenia.

Mimo, że miasto liczy prawie 100 tys. mieszkańców to najważniejsze zabytki i atrakcje są blisko siebie. Dodatkowo zwiedzanie ułatwia projekt „LeccEcclesiae”. To zintegrowany bilet wstępu, który w tańszym wariancie (11 euro) upoważnia do odwiedzenia czterech najpiękniejszych, barokowych kościołów w historycznym centrum Lecce, a także do wejścia do Starożytnego Seminarium i Muzeum Sztuki Sakralnej.

Jeśli poszukujesz rzetelnych wiadomości z Włoch oraz wakacyjnych inspiracji, porad i darmowych przewodników to zapraszam Cię do obserwowania naszego konta na Instagramie.

Dostępna jest także droższa wersja biletu „LeccEcclesia” (w cenie 21 euro), która dodatkowo obejmuje wstęp na dzwonnicę przy Piazza del Duomo. To najlepszy w mieście punkt widokowy. Bez względu na to, który bilet wybierzesz, zwiedzanie miasta najlepiej rozpocząć właśnie od Piazza del Duomo, gdzie – poza najważniejszymi zabytkami – znajdują się też kasy biletowe. Do biletu dołączona jest mapka z sugerowaną trasą zwiedzania miasta.

W naszym blogowym przewodniku tę sugerowaną trasę zwiedzania rozszerzyliśmy o inne zabytki i ciekawe miejsca – część z nich dostępna jest bezpłatnie.

Lecce czyli „Florencja południa”

Rzadko przewodnik rozpoczynam od kontekstu historycznego, ale w przypadku Lecce jest to istotne. Miasto ma swoje starożytne początki, a następnie było podbite przez Rzymian, którzy zbudowali tutaj forum, teatr i amfiteatr. Jednak okres rozkwitu Lecce rozpoczął się dopiero w XV wieku, kiedy to cesarz Karol V uznał strategicznie ważne położenie miasta dla handlu ze Wschodem. Nadało to impuls do szybkiego rozwoju Lecce, którego szczyt nastąpił w XVII wieku – wówczas miasto najbardziej wypiękniało i z tego okresu pochodzi najwięcej podziwianych dziś zabytków.

Ponadto jeszcze w XV w. – z uwagi na swoje położenie – miasto borykało się z regularnymi atakami, głównie ze strony Turków. Dopiero podbicie floty tureckiej w XV w. sprawiło, że w historii Lecce nastał spokojny czas.

Dla rozwoju Lecce duże znaczenie miał XVI i XVII w. To wówczas do miasta przybyli bogaci zakonnicy i hierarchowie kościelni, którzy byli inicjatorami budowy barokowych kościołów i pałaców. Tutejszy barok różni się od tego, który możemy spotkać w Rzymie. W Lecce wielką wagę przywiązywano do dekorowania elewacji poszczególnych budynków. Dlatego kamienice i kościoły pełne są skrupulatnie tworzonych elementów ozdobnych i ornamentów.

Do rozwoju miasta w XVII w. przyczynił się między innymi biskup Luigi Pappacoda, którzy na wzór rzymskich papieży, sprowadził tutaj wielu architektów i rzeźbiarzy, którzy nieustannie pracowali nad tworzeniem barokowego centrum miasta.

Wspólny bilet do zabytków „LeccEcclesiae”

Dziś najważniejsze zabytki miasta można zwiedzać w ramach biletu „LeccEcclesiae”. Główna kasa biletowa i punkt informacyjny znajduje się na parterze starożytnego seminarium, przy Piazza del Duomo 5.

Bilet „LeccEcclesiae” obejmuje wstęp do:

1. Katedry wraz z kryptą (Duomo);
2. Starożytnego Seminarium i Muzeum Sztuki Sakralnej;
3. Dzwonnicy (Campanile del Duomo);
4. Bazyliki Santa Croce;
5. Kościóła Santa Chiara;
6. Kościóła San Matteo.

Bilet kosztuje 21 euro, a ulgowy 13 euro (bilet ulgowy przysługuje młodzieży w wieku 12-17 lat). Istnieje także bilet rodzinny w cenie 48 euro (2 dorosłych + dzieci w przedziale 12-17 lat).

Można kupić także tańszy bilet, który nie obejmuje wejścia na dzwonnicę. Wówczas cena normalnego biletu wynosi 11 euro, ulgowego 5 euro, a rodzinnego 24 euro.

Miejsca „LeccEcclesiae” są otwarte codziennie:

• od 9:00 do 21:00 (latem);
• od 9:00 do 18:00 (zimą).

Wejście jest dozwolone na kwadrans przed zamknięciem.

Porada praktyczna: dodatkowe informacje znajdziesz na oficjalnej stronie internetowej „LeccEcclesiae” pod adresem https://www.chieselecce.it/

Co warto zobaczyć w Lecce?

Poniżej znajdziesz gotowy plan na wycieczkę po Lecce. Poszczególne kościoły, zabytki i atrakcje opisałem w kolejności, w jakiej najwygodniej jest je zwiedzać. Możesz więc spacerować po mieście z tym opisem w dłoni.

Piazza del Duomo

Piazza del Duomo to drugi po Piazza Sant’Oronzo najważniejszy plac w mieście. Obydwa place dzieli zaledwie 400 m. Być może nawet Piazza Sant’Oronzo jest bardziej rozpoznawalny ponieważ znajduje się tam charakterystyczny amfiteatr. Jednak to Piazza del Duomo jest prawdziwą perłą Lecce. Plac szczelnie zabudowany jest z trzech stron i można na niego wejść tylko od strony północnej.

Ciekawostka: wieki temu wejście od strony północnej także było zamknięte. Znajdowały się tam drzwi na plac, które zamykano wieczorami.

Przy Piazza del Duomo na wprost, znajduje się barokowa katedra, będąca dumą miasta. Warto zwrócić uwagę, że to co widać po wejściu na plac to boczna, a nie główna, fasada katedry. Chociaż w niczym to nie przeszkadza i to właśnie przez boczne drzwi do kościoła wchodzą wierni i zwiedzający.

Obok w głębi widać Palazzo Arcivescovile czyli Pałac Biskupi. Natomiast po lewej stronie nad placem góruje 72-metrowa dzwonnica, a po prawej Palazzo del Seminario, w którym mieści się Muzeum Sztuki Sakralnej.

Porada praktyczna: zwiedzanie miasta warto rozpocząć od Piazza del Duomo także z tego powodu, że na parterze Palazzo del Seminario znajduje się kasa biletowa „LeccEcclesiae”. Kupiony tam bilet upoważnia do wstępu do najważniejszych zabytków miasta, w tym do trzech zabytków stojących przy Piazza del Duomo. Do biletu dołączona jest mapa z trasą zwiedzania.

Duomo w Lecce i krypta

Katedra z zewnątrz

Chociaż katedra została wzniesiona w 1144 r., to jej obecny wygląd prawie w niczym nie przypomina pierwszego projektu. Budynek najpierw został przebudowany w 1230 r., a później ponownie w 1659 r., dzięki wspomnianemu w jednym z poprzednich akapitów biskupowi Luigiemu Pappacoda. Ta druga przebudowa była bardzo rozległa i to wówczas świątynia osiągnęła swój obecny, barokowy wygląd.

Zwróć uwagę, że katedra posiada dwie fasady, a do kościoła najpewniej będziesz wchodzić przez boczne drzwi od strony północnej (czyli te, które widać na wprost po wejściu na Piazza del Duomo). W wypadku tej katedry boczna fasada jest o wiele piękniejsza. Widać na niej wiele elementów charakterystycznego barocco leccese, czyli formy baroku, która pomiędzy XVI, a XVII wiekiem rozwinęła się właśnie w Lecce. Tymczasem frontowa fasada katedry jest o wiele skromniejsza i wygląda na bardziej klasyczną.

Wnętrze katedry

Katedrę w Lecce zwiedzałem w pochmurny, deszczowy dzień. Przez witraże i rozetę wpadało niewiele światła, dlatego – mimo licznych zdobień, ornamentów, obrazów i złoceń – wnętrze kościoła sprawiało wrażenie przytłaczającego i ciemnego. Poza głównym ołtarzem, we wnętrzu znajduje się jeszcze 12 innych ołtarzy.

Katedra poświęcona jest patronowi miasta Sant’Oronzo dlatego warto zwrócić uwagę na znajdujący się po prawej stronie katedry ołtarz Sant’Oronzo (na zdjęciu poniżej po lewej stronie). Pośrodku marmurowego ołtarza znajduje się obraz malarza z Gallipoli – Giovanniego Andrei Coppoli. Obraz przedstawia patrona miasta jako zwycięzcę nad poganami. U stóp Sant’Oronzo widać rozbitą figurkę pogańskiego bóstwa.

Ponadto we wnętrzu katedry uwagę zwraca XVII-wieczny, podwieszany sufit z rzeźbionego drewna, wzbogacony złoceniem (na zdjęciu u góry po prawej stronie). Na suficie znajdują się trzy płótna, autorstwa Giuseppe da Brindisi, przedstawiające najważniejsze epizody z życia Sant’Oronzo.

Warto wiedzieć: Sant’Oronzo uważany jest za pierwszego biskupa Lecce. Był prześladowany i poniósł męczeńską śmierć za czasów panowania cesarza Nerona. Został ścięty w miejscu, niedaleko Lecce, gdzie znajduje się kościół potocznie nazywany przez mieszkańców kościołem „głowy Sant’Oronzo”. Kościół ten nosi oficjalną nazwę Santuario di Sant’Oronzo fuori le mura. Natomiast szczątki Sant’Oronzo – zgodnie z tradycją – spoczęły we wewnątrz katedry, pod ostatnim filarem na prawo od nawy głównej.

Krypta

W podziemiach katedry znajduje się XII-wieczna krypta, która została przebudowana w XVI wieku. W podłużnej krypcie uwagę zwracają 92 kolumny oraz dwie barokowe kaplice z freskami. Krypta przez dekady była zamknięta, ale od 2017 r. jest dostępna dla zwiedzających. Prowadzą do niej dwie klatki schodowe z nawy bocznej katedry.

Campanile del Duomo (dzwonnica)

Tuż obok katedry znajduje się 72-metrowa dzwonnica (wł. campanile). Jest najwyższą dzwonnicą na półwyspie Salentyńskim, a ponadto w całości wykonana została z kamienia z Lecce. Podczas budowy dzwonnicy napotkano na szereg problemów. Dlatego budowa trwała aż 20 lat i zakończyła się w 1682 r.

Dzwonnica jest najlepszym punktem widokowym w Lecce. Na górę wyjeżdża się windą. Można podziwiać stamtąd panoramę miasta. Widać też tarasy znajdujące się na dachach sąsiednich kamienic. Ponadto w oddali można podziwiać Adriatyk, a w pogodne dni można nawet dostrzec góry w Albanii.

Starożytne Seminarium i Muzeum Sztuki Sakralnej

Po prawej stronie Piazza del Duomo znajduje się Starożytne Seminarium (wł. Antico Seminario) oraz Muzeum Sztuki Sakralnej.

Palazzo del Seminario został zbudowany na zlecenie biskupa Michele Pignatelli – prace ruszyły w 1694 r., a znaczny udział w postaniu budowli miały zamożne rodziny z Lecce. Projekt powierzono wybitnemu architektowi i rzeźbiarzowi Giuseppe Cino. Natomiast prace budowlane zakończyły się w 1709 r.

W samym sercu budynku znajduje się krużganek, na środku którego stoi piękna studnia będąca także dziełem Giuseppe Cino.

Z krużganka wchodzi się na pierwsze piętro, w którym obecnie znajdują się pomieszczenia Diecezjalnego Muzeum Sztuki Sakralnej, Kurii Arcybiskupiej i Diecezjalnego Archiwum Historycznego.

Piazza Sant’Oronzo i Amfiteatr

Głównym placem Lecce jest Piazza Sant’Oronzo, wokół którego skupia się turystyczny i miejski ruch. Na placu można podziwiać kolumnę Sant’Oronzo. To tutaj znajdują się pozostałości po rzymskim teatrze, które pochodzą z I w. p.n.e. Obiekt był w stanie pomieścić 25 tysięcy widzów. To co widzimy dziś, to tylko część rzymskiego amfiteatru. Ten fragment odkopano stosunkowo niedawno, ponieważ w 1938 r. Wyburzono wówczas część budynków i pod spodem odkryto ruiny, które dziś są symbolem Lecce. Pozostały fragment amfiteatru jest wciąż ukryty pod ziemią, pod fundamentami okolicznych budynków.

Wokół placu historyczne budynki takie jak kościół Santa Maria delle Grazie, Palazzo dei Tribunali, i Palazzo di Città przeplatają się z zabudową XIX-wieczną, a także z architekturą całkowicie współczesną. Wokół znajdują się liczne restauracje i bary, co czyni to miejsce centrum życia towarzyskiego.

Kościół Santa Maria delle Grazie

Przy Piazza Sant’Oronzo znajduje się niewielki, XVI-wieczny kościół Santa Maria della Grazie. Warto na moment zajrzeć do środka, tym bardziej, że zwiedzanie akurat tego kościoła jest bezpłatne.

Kościół wzniesiono w eleganckim, barokowym stylu, ale w sumie jego architektura jest dość prosta i nie przesycona detalami. Jego niewielkie schody są miejscem odpoczynku dla turystów i mieszkańców, którzy przesiadują tu w ciepłe, letnie wieczory.

Kościół Santa Chiara

Nieco ponad 100 m od rzymskiego amfiteatru znajduje się kolejny barokowy kościół, do którego można wejść w ramach wspólnego biletu „LeccEcclesiae”. Mowa o kościele Santa Chiara, który bardzo mi się spodobał. Nie tylko ze względu na swoją bryłę i fasadę, ale także dlatego, że jego wnętrze jest przestronne i jasne, ponieważ przez duże okna do wnętrza wpada sporo światła.

Kościół został przebudowany w latach 1687-1691 w miejscu poprzedniej XV-wiecznej budowli, która także należała do Zakonu św. Klary. Arcydzieło baroku jakim niewątpliwie jest kościół Santa Chiara zawdzięczamy architektowi Giuseppe Cino. To ten sam człowiek, który odpowiadał za projekt Palazzo del Seminario, o którym wspominałem w jednym z poprzednich akapitów.

Poza barokową fasadą turyści podziwiają tutaj ołtarz główny i sześć bocznych kaplic z barokowymi ołtarzami i posągami. Ponadto uwagę zwraca drewniany, podwieszany sufit, na którym znajduje się około 300 modułów wykonanych z papier-mâché. To dająca się formować, twardniejąca po wysuszeniu masa z rozdrobnionego i rozmiękczonego w wodzie papieru. Ostatnio podczas prac konserwatorskich na jednej z drewnianych podpór odkryto zapisaną datę: 1738 r. Uważa się, że to właśnie wtedy zakończono pracę nad dekoracją sufitu.

Kościół San Matteo

Od kościoła Santa Chiara jest już bardzo blisko do kolejnej perły barocco leccese, czyli do kościoła św. Mateusza (wł. Chiesa di San Matteo). Chociaż w rzeczywistości architektura tego kościoła łączy w sobie styl baroku z Lecce z barokiem rzymskim. Kościół udało mi się zwiedzić w ostatniej chwili, tuż przed odbywającym się tam ślubem. To pomimo faktu, że Lecce zwiedzałem w zwykły dzień tygodnia, a nie w sobotę kiedy ślubów można by się było jednak spodziewać.

Kościół San Matteo – podobnie jak inne najważniejsze zabytki Lecce – także powstał na zlecenie biskupa Luigiego Pappacody. Budowę świątyni ukończono dokładnie w 1700 r., a więc ten kościół powstał najpóźniej ze wszystkich czterech słynnych, barokowych świątyń możliwych do zwiedzania w ramach „LeccEcclesiae”. We wnętrzu, oprócz licznych barokowych ołtarzy, znajduje się także dwanaście posągów Apostołów autorstwa Placido Buffellego.

Zamek Karola V

Na moment odpocznijmy od zwiedzania bogato zdobionych kościołów. Jeszcze do nich wrócimy. Tymczasem z San Matteo sugeruję 5-minutowy spacer w stronę Zamku Karola V. Zamek powstawał w dwóch etapach. Najpierw w czasach normańskich, a następnie w latach 1539-1549 z woli samego Karola Habsburga. Cesarz wzmocnił go mostami zwodzonymi i fosami, aby dostosować twierdzę do współczesnych możliwości obronnych.

Dziś po otaczającej zamek fosie i mostach, nie ma już w zasadzie śladu. Budowlę otaczają ruchliwe ulice, ponieważ znajduje się ona w ścisłym centrum miasta. Na dziedziniec zamku można wejść bezpłatnie, natomiast zwiedzanie piętra kosztuje 3 euro. Obecnie zamek przechodzi renowację dlatego nie wszystkie miejsca dostępne są dla zwiedzających.

Ogrody publiczne im. Giuseppe Garibaldiego

Blisko Zamku Karola V i tuż za wspominanym powyżej Barem Avio, znajdują się Ogrody Publiczne im. Giuseppe Garibaldiego. To miejski park oddalony zaledwie o kilkaset metrów od głównego placu – miejsce relaksu, spacerów i wytchnienia w upale dni. Ogrody zostały zaprojektowane w 1818 r. przez Bernardino Bernardiniego – zaprojektował on „zielone płuca Lecce”, przy okazji uporządkowując zaniedbaną część centrum miasta. Wytyczono aleje zasadzono wzdłuż nich drzewa, zaprojektowano cztery bramy prowadzące do ogrodów, a z biegiem czasu duży ogród publiczny został wzbogacony licznymi elementami architektonicznymi i dekoracyjnymi. Niestety w trakcie naszej wizyty w Lecce ogrody były zamknięte. Na żelaznej bramie powieszony był „altert meteo”. Ze względu na spodziewane burze i silny wiatr władze miasta zamknęły park w obawie o bezpieczeństwo ludzi.

Palazzo dei Celestini

Naprzeciwko ogrodów znajduje się Palazzo dei Celestini. Niegdyś – przez trzy wieki – była to siedziba zakonu Celestynów. Natomiast dziś to siedziba władz prowincji Lecce. O budynku mówi się, że to najpiękniejszy urząd publiczny.

Turyści mogą swobodnie wejść na dziedziniec urzędu, a także podziwiać gmach z obu stron – zarówno od strony parku, jak i od strony Via Umberto I.

Palazzo Loffredo Adorno

Tylko kawałek dalej, po drugiej stronie Via Umberto I, znajduje się Palazzo Adorno. To drugi gmach publiczny, na dziedziniec którego warto zajrzeć. Ponadto można wyjść po schodach na pierwsze piętro. Warta zobaczenia jest piękna klatka schodowa, średniowieczne malowidła oraz widok z tarasu na piętrze.

Palazzo Adorno w XVI-wiecznym Lecce był najbardziej prestiżową rezydencją. Obecnie tu także mieści się siedziba prowincji Lecce.

Bazylika Santa Croce

Na koniec spaceru po Via Umberto I zostawiam to co najlepsze. Bazylika Santa Croce to ostatni z sześciu zabytków dostępnych dla zwiedzających w ramach wspólnego biletu „LeccEcclesiae”. Ta Bazylika to prawdziwa perła w koronie wśród zabytków Lecce. O kościele mówi się, że posiada najpiękniejszą fasadę spośród wszystkich włoskich kościołów.

Budowę bazyliki rozpoczęto w 1549 r. i trwała ona przez prawie sto lat. W tym czasie wielokrotnie zmieniali się główni architekci nadzorujący powstawanie świątyni. Wybudowany w stylu barokowym kościół posiada przepiękną fasadę z trzema rozetami i potężnymi kolumnami. Nad wejściem znajduje się balkon, a nad nim rzeźby świętych, a także rzeźby orłów, smoków i małp. Całość dopełniają detale obrazujące owoce i kwiaty.

Warto wiedzieć: zwróć uwagę, że dolna część fasady zachowuje styl typowy dla włoskich kościołów z XVI wieku. Natomiast górna część fasady, która powstawała w XVII wieku, to już prawdziwa „eksplozja baroku”.

We wnętrzu kościoła podziwiać można barokowe ołtarze, w tym dwa najważniejsze – Ołtarz patrona miasta czy Sant’Oronzo i Ołtarz św. Franciszka z Paoli. Uwagę zwraca także bogato zdobiony, drewniany kasetonowy sufit. Przy budowie kościoła zaangażowani byli wszyscy najważniejsi przedstawiciele baroku z Lecce.

Teatr Paisiello

W trakcie zwiedzania Lecce warto zajrzeć do Teatru Paisiello, który znajduje się przy Via Giuseppe Palmieri 83. Budynek teatru z zewnątrz wygląda niepozornie, ale jego wnętrze jest naprawdę piękne. Trudno mi powiedzieć, czy teatr jest dostępny dla zwiedzających. My po prostu weszliśmy wprost z ulicy i zapytaliśmy miłą panią w kasie biletowej, czy możemy zobaczyć salę teatralną. Pani się zgodziła, a nawet włączyła nam światło. Za wstęp nic nie płaciliśmy.

Teatr Paisiello został pierwotnie otwarty w XVIII wieku, ale później przez długi czas był zamknięty. Dopiero po całkowitej przebudowie ponownie go otwarto w 1870 r. Pod koniec XX wieku teatr był ponownie remontowany.

Kościół Santa Maria della Porta

Niemal naprzeciwko Teatru Paisiello znajduje się charakterystyczny kościół Santa Maria della Porta, który został wzniesiony w XVI wieku. Zwraca uwagę jego kopuła pokryta kolorową majoliką. Zwiedzanie kościoła jest bezpłatne.

Porta Napoli

Tuż obok kościoła Santa Maria della Porta znajduje się zabytkowa brama miejska – Porta Napoli. Zbudowana w 1548 r. jako 28-metrowy Łuk Triumfalny poświęcony Karolowi V. Dawniej rozpoczynała się w tym miejscu droga łącząca Lecce z Neapolem. W przeszłości mury miejskie płynnie łączyły się z bramą, a także z położnym obok kościołem. Jednak w XIX wieku częściowo wyburzono mury.

Lecce – położenie

Lecce położone jest na samym południu Włoch, na tak zwanym „obcasie Włoch”, w regionie Apulia (wł. Puglia), na półwyspie Salentyńskim. Lecce liczy 95 000 mieszkańców, co czyni go piątym największym miastem Apulii. Miasto wprawdzie nie leży na wybrzeżu Adriatyku, ale od najbliższej ładnej plaży w San Cataldo oddalone jest o zaledwie 12 km. Można tam dojechać autobusem linii S16.

Ponadto Lecce to miasto studentów, ponieważ mieści się w nim siedziba Università del Salento. W 2015 r. Lecce było włoską stolicą kultury.

Mapa turystyczna Lecce

Być może w trakcie zwiedzania miasta przyda Ci się poniższa mapa turystyczna Lecce. Zabytki oznaczone numerami od 1 do 6 można zwiedzać w ramach wspólnego biletu „LeccEcclesiae”.

Mapę można pobrać w PDF klikając w ten link i wydrukować.

Komunikacja w Lecce

Parking w Lecce

Przy Via Adua 16 znajduje się spory, strzeżony parking. Stąd zaledwie kilka minut spacerem idzie się do Porta Napoli, która jest bramą do historycznego centrum miasta.

Jeśli na tym parkingu nie będzie miejsca, to wzdłuż ulicy Via Adua są także miejsca parkingowe (płaci się w parkometrze).

Pociąg z Bari lub z Brindisi do Lecce

W pobliskich Bari i Brindisi znajdują się dwa międzynarodowe porty lotnicze, które mają bezpośrednie połączenia z polskimi miastami. Z obydwu miast do Lecce można dojechać pociągiem. Dworzec kolejowy w Lecce znajduje się bardzo blisko centrum.

Niemal równolegle do wybrzeża Adriatyku biegnie bardzo popularna linia kolejowa – połączeń jest mnóstwo, a pociągi łączące ze sobą Bari, Brindisi i Lecce w godzinach szczytu odjeżdżają nawet co 15-30 minut.

Pociąg regionale veloce z Bari do Lecce jedzie około 1:25, a bilet kosztuje 14,40 euro w jedną stronę. Natomiast z Brindisi do Lecce pociąg regionale veloce jedzie ponad 20 minut, a cena biletu to 3,80 euro w jedną stronę.

Porada praktyczna: aktualny rozkład jazdy pociągów sprawdź na oficjalnej stronie włoskich kolei: https://www.trenitalia.com/ – bilet na pociąg regionalny możesz kupić tuż przed podróżą w kasie na dworcu albo w biletomacie. Zamiast pociągu regionalnego (wł. regionale) wybierz pociąg regionale veloce, który nie zatrzymuje się na wszystkich stacjach przez co szybciej dociera do celu, a jego cena też jest stosunkowo niska.

Na tej trasie kursują także szybsze Frecciarossa i Intercity, ale bilety na nie są około dwukrotnie droższe. Jednak kupując bilet na ekspres z odpowiednim wyprzedzeniem (czyli ponad dwa miesiące przed terminem podróży), można bilety kupić sporo taniej.

Miło mi, że dotarłeś lub dotarłaś do końca tego przewodnika. Jeśli artykuł okazał się pomocny, zostaw proszę komentarz u dołu.

• Masz pytania? Napisz w komentarzach poniżej. Otrzymam powiadomienie i odpowiem Ci niezwłocznie.
• Będzie nam miło, jeśli dołączysz do 46 000 osób, które obserwują nasze konto na instagramie.
• Prowadzimy też największy w Polsce włoski profil bloga na Facebooku, który zgromadził 114 000 obserwatorów.
• Zapraszamy również na największą Facebookową Grupę miłośników Włoch, która liczy ponad 80 000 Członków. Tam porad udzielają także Czytelnicy!